De eerste werkdag.
We kennen het allemaal, dat gevoel. Kriebels om op een nieuwe werkplek te beginnen, maar tegelijkertijd ook stress voor het onbekende. Ik had de autorit – en vooral de duur ervan – al 20 keer via routeplanner berekend. Toch bereken ik het nog eens opnieuw, je weet maar nooit. Mijn app zegt dat ik er 45 min zal overdoen. Ik ken het verkeer niet richting Aalter. Ik zal voor de zekerheid toch maar 1,5 uur rekenen. Wie weet sta ik in de file, wat dan?
De gevreesde files bleven uit. (De werken aan ‘het’ rondpunt waren nog niet begonnen, files waren toen nog mild.) Nu ja, ik was dan ook op een onmogelijk vroeg uur vertrokken. Ik kom aan in Aalter. De praktijk ziet er nog donker uit. Ik kijk op de klok, ik ben veel te vroeg. Mijn enthousiasme is niet in te tomen, ik kan niet stil zitten en begin te denken. Ik besluit al naar binnen te gaan. Dus ik stap gedreven naar de ingang van de praktijk.
“Dju, de deur is nog dicht. Ik bel aan, misschien kan ik al binnen gaan.”
Els opent verbaasd de deur. “Je bent er al?”
Het blijft even stil.
“Ik had de files wat verkeerd ingeschat. Ik wou op tijd komen.”, zeg ik verontschuldigend.
“Niet erg”, zegt Els, “Ik zal je binnen laten, momentje”.
Beetje later gaat de praktijkdeur open.
“Zet je nog eventjes, ik kom eraan.” Els stapt weg. Hier zit ik dan. Spannend!
Opeens hoor ik iemand in de wachtzaal binnengaan. Raar, want de praktijk is eigenlijk nog niet open. Ik kijk ongemakkelijk rond. Op dat moment kom Els terug.
“Er is hier al iemand.” zeg ik.
Els kijkt op haar uurwerk. Ik merk dat ook zij verbaasd is over het vroege bezoek. Al twee deze morgen.
Mevrouw in de wachtzaal is in paniek. Ze vertelt dat ze een hond heeft aangereden, een beetje verder in de straat. De hond leek nog te leven, maar bleef liggen aan de kant van de weg. Mevrouw is angstig en verdrietig. Een groot schuldgevoel overvalt haar. Els vraagt of ze de plaats van het ongeval kan tonen. Mevrouw besluit ons te begeleiden naar die plek.
Actie! Els grabbelt haar dokterstas en wat materiaal bijeen. Ik vraag of ik kan helpen. Ik ben opgewonden, het avontuur begint al! We springen in de auto en volgen mevrouw naar de hond.
Bij aankomst zie ik de hond onmiddellijk liggen. Ik spring uit de auto en neem de dokterstas. Ik neem alvast een muilbandje met de juiste maat klaar. Wie weet hoeveel pijn de hond heeft, veiligheid is heel belangrijk! Els en ik stappen ernaar toe en spreken het vriendelijk aan. Op het eerste zicht ziet het boxerteefje er aardig uit. Els controleert snel op uitwendige bloedingen en hoe ze eraan toe is. Het teefje is duidelijk in shock. Ze heeft koud en wil niet rechtstaan. Els besluit haar mee te nemen naar de praktijk. We verplaatsen het teefje naar de auto en keren terug.
Els geeft onmiddellijk infuus en pijnstilling aan het teefje. Er moeten ook rx-foto’s genomen worden. Ik probeer bij te springen waar ik kan. Ik weet nog maar heel weinig staan in de praktijk, maar trek kasten open en zoek mijn weg. Het is belangrijk dat er snel gehandeld wordt. Ik maak alvast een warm hok en een zacht bed voor haar klaar. Ze zal hier enkele dagen moeten blijven.
In zo’n gevallen is TLC (Tender Love and Care) extra belangrijk. Voor mij is het als een oncontroleerbare drang. Het gaat vanzelf. Ik aai ‘Moefje’ zachtjes. Ik had haar de naam ‘Moefje’ gegeven. We hadden haar baasjes nog niet kunnen bereiken en wisten dus heel weinig van haar.
“Het komt goed, Moefje”, fluister ik.
‘Moefje’ blijkt geen reflexen, nog gevoel te hebben in haar achterste poten. Zal ze zelf nog stoelgang kunnen maken? Zal ze haar gevoel nog terug krijgen? Zal ze ooit nog kunnen lopen? Het zal bang afwachten zijn.
Mijn eerste dag was een ferme doop in het beroep geweest. Een zwaar ongeval voor ‘Moefje’ had voor mij ook wel positieve herinneringen gecreëerd. Ik genoot ervan ‘moefje’ te verzorgen, haar te wassen en fysiotherapie te geven. ‘Moefje’ bleef altijd zo positief. Zij genoot evenveel als ik. Het geeft een warm gevoel zoveel dankbaarheid te krijgen voor simpelweg wat aardigheid en zorg. Ze heeft me een betere start gegeven dan ik ooit had durven wensen.
Misschien heeft ze me wel gemaakt tot de dierenartsassistente die ik nu ben.
Loes.