F., een echte heldin.
F. was 20 jaar toen ze bij ons binnengebracht werd. Ze was zwak, heel erg mager, had evenwichtsstoornissen en geen eetlust meer. Het katje was een hoopje ellende. Haar baasjes waren heel erg ongerust en iedereen vreesde het ergste. Ze was ten slotte al 20! “Is dit het einde voor haar?”
“We gaan ons best doen om haar te helpen”, verzekerde Els. Ze werd onderzocht, bloed-en urine werden afgenomen, ze kreeg een infuus en heel wat medicijnen. In de hospitalisatie maakte ik alvast een gezellig warm hok voor haar klaar. Aan de hand van aansterkvoeding probeerden we haar terug aan het eten te krijgen, maar tevergeefs. Wanneer heel wat ziektes en aandoening waren uitgesloten, besloot Els haar tanden de behandelen. Haar ziek gebit zorgde voor pijn waardoor ze gestopt was met eten. Daardoor was ze erg verzwakt. Na overleg met de baasjes werd F. die dag gedetartreerd (= gebitsreiniging onder verdoving) en zieke tanden werden weggenomen. Tijdens de ingreep hielden we haar nauwlettend in de gaten. Haar leeftijd en toestand brengen namelijk heel wat anesthesierisico’s met zich mee.
De gebitsreiniging verliep erg vlot. Nu kon ze rustig wakker worden. F. kreeg daarbij de nodige TLC. Tender Love and Care is namelijk een heel belangrijk deel van de job. Knuffels geven? Ja hoor, dat is een niet te missen onderdeel van de behandeling! F. nam haar tijd om te ontwaken. “Kom aan hé meisje, vechten!”, fluisterde ik haar telkens opnieuw. Het oude katje had ondertussen al een plaatsje in mijn hart veroverd.
Nu F. volledig wakker was, moest zij terug aan het eten gaan. Dat was het allerbelangrijkste! Ik bood haar regelmatig eten aan. Verschillende soorten, koud en warm, vloeibaar en iets vaster. Ze moest eten! Maar ze moest ook stoelgang maken. Ik heb in mijn leven nog nooit zo gesupporterd om een kakje.
Haar baasjes kwamen elke dag op bezoek. En alsof zij sterk wou zijn in hun bijzijn, at zij telkens zij hen zag. Het was hartverwarmend te zien hoe F. openbloeide tijdens de bezoekjes. Ze genoot van ieders aandacht. Ook haar baasjes hadden zichtbaar deugd van deze knuffelsessies.
Na enkele dagen was het zo ver. Hoera!! Stoelgang! Els en ik sprongen -als vrolijke kinderen in een snoepwinkel- in het rond. Ze had gegeten en stoelgang gemaakt! Wat een sterk beestje! Later die dag mocht zij naar huis. Ze was na enkele dagen hospitalisatie sterk vooruit gegaan en zou thuis nog verder kunnen herstellen.
F. kwam de volgende maanden regelmatig op controle. Ze kreeg de nodige medicijnen en goede voeding mee. Haar baasjes verzorgden haar heel intensief. Het resultaat daarvan zag je telkens opnieuw. F. verbeterde zienderogen. Ongelooflijk te zien hoe ze terug herleefde. Meneer en mevrouw vertelden hoe zij terug om eten vroeg, rondstapte in huis en ‘s avonds op de schoot kwam zitten. Ze was ongelooflijk sterk!
Maar helaas, 5 maanden na haar 21ste verjaardag, herviel ze.
Haar sterke lijfje moest de strijdbijl begraven. Haar baasjes hadden de terechte keuze gemaakt haar mooie leven af te sluiten zonder lijden. Ze had met haar gevecht een prachtig voorbeeld gegeven. Omringt door haar lieve baasjes, mocht zij een leven vol hoop, liefde en kracht, in schoonheid beëindigen.
Ze zal haar baasjes dankbaar zijn.
Loes.